We bevinden ons in een moeilijke situatie. Of zoals onze collega Nikki het in haar blog noemt: een Hollywood script met apocalyptische inslag. Deze periode brengt ons onrust en rusteloosheid. Het zette ons aan het denken. Waren wij niet de generatie voor wie alles mogelijk was? Misschien is dit wel het moment om even stil te staan bij onze gewoonten en bewuster te gaan leven. Bewuster van onze impact, creativiteit, daadkracht maar vooral ook van elkaar. Onze missie ‘creating a positive footprint worldwide’ is relevanter en aanweziger dan ooit. Juist nu we even een stap terug moeten nemen kunnen we het verschil gaan maken. Lees hieronder Nikki’s blog.
Wat begon als een slechte Chinese grap is nu harde werkelijkheid. Wat ik tot twee weken als onmogelijk had bestempeld is gebeurd. Noem het huisarrest, sociale onthouding of zoals de premier het noemt het geleidelijk opbouwen van de groepsimmuniteit. Het is daar; alsof we plots onderdeel zijn van een Hollywood script met apocalyptische inslag.
Ik voel onrust, een vorm van overgave, machteloosheid soms toch ook nog een vleugje ironie omdat het allemaal met vlagen voelt als een slechte grap. Ik zie bevriende ondernemers in de stress en maak me zelf ook zorgen over de gevolgen van dit alles. Ik zit thuis en voel voor het eerst in mijn leven alsof het geen zin heeft om ver vooruit te kijken of plannen te maken. Omdat je niet weet wat de dag van morgen brengt. Wij zijn een generatie van mogelijkheden, ons is verteld dat we alles kunnen worden en dat ondernemen wordt beloond. Dit doen we dan ook massaal en al vanaf jonge leeftijd. Wij reizen de wereld over, hebben vrienden uit alle windstreken en kunnen het allemaal “maken” mede door de oneindige mogelijkheden van het internet. En plots worden we stilgelegd, teruggeworpen, weer even met beide benen op de grond gezet. Ieder land heeft geografische en sociale grenzen die beide, zo blijkt op slot kunnen, we zijn maar wat kwetsbaar als mens en gezondheid is niet te koop.
Ik bel mijn opa (87 jaar) en vertel hem over mijn onrust, zijn antwoord: “ik heb in mijn leven al vijf crisissen meegemaakt; het uitbreken van de oorlog en wederopbouw nadien (1939), de watersnoodramp (1953), de oliecrisis (1979), de krediet crisis (2007) en nu dit. En weet je wat er altijd weer gebeurt de zon gaat weer schijnen en iedereen krabbelt terug op. Mensen zijn veerkrachtiger dan ze denken.”. Wijsheid komt wellicht echt met de jaren, iets wat mijn generatie wellicht niet altijd wil horen. We zijn immers massaal CEO, SENIOR, CFO, FOUNDER, bijvoorkeur al op ons 23ste.
Ik lees een forecast van Lidewij Edelkoort over hoe zij denkt dat het Corona virus ons wereldwijd gaat veranderen. Dat we dit wellicht nodig hadden om te beseffen in wat voor snelkookpan we met elkaar zaten. En hoe we daarbinnen steeds maar verder en verder de grenzen aan het opzoeken waren. Tegelijkertijd vraag ik me af of dit écht een beweging in gang gaat zetten. Of we inderdaad dat stapje terug gaan doen na deze crisis. Gaan we anders kijken naar de wereld om ons heen en gaan we weer de kleine dingen waarderen?
Deze zomer was het boek ‘De meeste mensen deugen’ dé bestseller hit. Iedereen had het, dankzij Rutger Bregman, over hoe barmhartig we eigenlijk zijn als mensheid en dat we in tijden van crisis bijna allemaal handelen vanuit solidariteit. Denk niet dat hij tijdens het schrijven zich besefte dat de Corona crisis in Nederland, wellicht, de grootste bewijsvoering zou leveren voor zijn lofzang aan de mensheid. Een paar uitzonderingen daargelaten. Al denk ik dat inmiddels heel Nederland zijn of haar wc rol maar wat graag met de straat wil delen. Rutger had gelijk, ik zie namelijk het ene na het andere initiatief verschijnen van de “kletstelefoon voor ouderen” tot “gratis boodschappen service” tot “gevangenen die mondkapjes in elkaar gaan zetten” tot een “landelijk applaus voor de zorgwerknemers”. We voelen ons massaal verbonden en creativiteit viert hoogtij. Initiatieven worden uit de grond gestampt en iedereen wil maar wat graag zijn of haar steentje bijdragen.
Maar wat gaat dit ons brengen na 6 april. Wanneer de symbolische deuren, vooralsnog, weer open gaan. Stampen we de dan allemaal massaal weer op het gaspedaal? Gaan we terug in onze vijfde versnelling of zorgt het voor een nieuwe manier van werken? Of wellicht nog wel belangrijker een nieuwe manier van denken? Waarbij we ons bewuster zijn van onze impact, creativiteit, daadkracht maar vooral ook van elkaar. Of kijken we na 6 april stiekem met heimwee terug, want daar zaten we toen.
Recente reacties